Mensen die niet in vervoering raken, zijn boodschappentassen. Johan Bertus Wouter Polak

De Rus – zo noem ik de daklozenkrantverkoper bij de buurtsuper omdat dat korter is dan daklozenkrantverkoper – bromde wat onder zijn vergeelde snor. Aan zijn voeten danste een klein jongetje op onhoorbare muziek. Zijn moeder, hoogzwanger van nieuw leven, haalde de vol met boodschappen behangen fiets uit het rek. Ze keek lachend achterom naar het tafereel – en dat had ze beter niet moeten doen: de fiets ontsnapte aan haar grip en viel op de grond, waardoor de tassen open scheurden en de boodschappen over de tegels rolden. Zeker één pak melk scheurde leeg.

“Godverdomme!” riep de moeder. De Rus en het kind verstijfden. Ook een aantal winkelaars bleef staan. De moeder, lichtgebogen afgewend, leek de aandacht in de rug te voelen.

“Sorry.” zei ze zacht. “Sorry.” Ze wreef over haar buik alsof dat alles verklaarde. “Ik bedoelde natuurlijk Kut.”

[De Rus en het jongetje keken elkaar aan. De muziek was voorbij.]