Eindelijk weet ik waarom ik ongelukkig ben. Niets is waar. En geluk is gebouwd op waarheden. Wim Goot

Een half dozijn politieagenten stond klaar toen de vrouw met twee boodschappentassen de straat kwam ingelopen.

Ze had haar eigen ramen ingegooid, had ik gehoord, nadat teveel of verkeerde drugs haar hadden overgenomen. Het verbaasde me, want niet zo lang daarvoor had ze me nog verteld dat ze helemaal schoon was – en dat ook zou blijven.

Een paar stappen bij me vandaan spreidde ze haar handen en vielen de tassen op de grond.

“Neem me maar.” riep ze tegen de uniformen. Die wachtten niet. Schreeuwend dat ze rustig moest blijven werd ze door drie man overmeesterd. De vrouw gilde toen haar armen achter haar rug werden geduwd om te worden vastgebonden. Een patrouillewagen en een arrestantenbusje schoten toe.

“Willem-Alexander! Maxima!” riep de vrouw. Dan riep ze om haar dochter.

Die stond wat verderop. Een buurman omarmde haar, toen haar moeder werd weggereden.

“Die staat overmorgen weer op straat.” zei iemand.