“Misschien is dit wel leuk voor uw dochter?” vroeg ze kauwgom-kauwend, terwijl ze een folder aan het kind aanbood.

“Dat is mijn zoon,” antwoordde de vader. De hand werd schielijk ingetrokken.

“O,” zei ze. Ze leek even van haar stuk gebracht – heel even, dan verwrong ze haar lippen in een glimlach.

“Maar ze heeft ook van die lange haren,” zei ze.

“Hij,” verbeterde de vader, “en hij is toch een jongen.”

“Ja, nou zie ik het,” zei ze, “maar als je vlug kijkt, zou je zweren dat het een meisje is.”

“Een jongen,” drong de vader aan, “hij is echt een jongen. Een jongen met lang haar, maar een jongen. Geloof me. Ik weet het.”

Ze knikte.

“Ja, ik hoor u wel,” zei ze. Ze maalde haar kaken tot een oplossing. Dan strekte ze haar arm weer met de folder erin.

“Ook leuk voor jongens,” zei ze met die glimlach.