Beter opbranden dan uitdoven. J.A. Deelder

Voorzichtig stroopte ze haar broekspijp op tot aan haar knie.

“Zie je wel.” zag ze. “Helemaal blauw.” Ze wreef over haar onderbeen. “Als die asbak tegen mijn hoofd aan was gekomen, had ik zo’n gat in mijn kop gehad.” De man naast haar zweeg. Hij keek ook niet naar het been, maar trok stilletjes aan een sjekkie. Langgerekt blies hij de rook uit.

“Eigenlijk zou je weer eens terug moeten naar je vrouw.” zei de vrouw. “Dan bel ik haar morgen wel op en vertel ik haar dat je een vriendin hebt, die heel erg blij met je is.” Met een pijnlijk gezicht schoof ze de broekspijp behoedzaam naar beneden. “Kom mee.” gebood ze dan. Ze wachtte niet maar stond op en liep weg. De man drukte de peuk uit en hees zich moeizaam van zijn plek.

“Trut.” mompelde hij.

[Desalniettemin liep hij even later gedwee zijn vermeende ongeluk achterna.]