“We hebben het virus eens flink onder handen genomen en gezegd zich koest te houden.”

Ik geef toe: het was een wat juveniele reactie van mijn kant op de vraag van de – ik moet dat er even bijzeggen, om een idee te geven over de aard van de persoon die ik sprak – keurig geklede heer wat er eigenlijk met de veiligheidsmaatregelen was gebeurd.

Het zit namelijk zo: vanaf deze week zijn de meeste protocollen facultatief geworden en wat nog wel voorgeschreven is wordt ruimhartig gehandhaafd.

Het nieuwe normaal begint zo op een ongebonden samenleving te lijken. Niet tot ieders vreugde kreeg ik de indruk, als ik het gezicht van de man bekeek.

Hij draaide zich om en wilde doorlopen, maar bedacht zich.

“We spreken elkaar in oktober wel weer,” grimde hij voor zich van mij te verwijderen.

Ineens rilde ik. Wat als mijn welgemoedheid inderdaad te naïef of voorbarig was?