“Ik ben bang dat ik die vijfeneenhalf ook niet haal, ma.”

De treurige jongen die voorbijliep was me al opgevallen als ’n jongere kopie van Brrrr. Met z’n te grote, lubberende spijkerbroek en leren schoenen waarvan de tong naar buiten hing en de veters tot halverwege waren gestrikt. ’t Verschil was dat ie haar had en geen pet droeg. De vrouw die naast ‘m liep had ik al ingeschat als z’n moeder. ’n Zekere tevredenheid voor die bepaling kon ik niet ontkennen. De vrouw zei iets onhoorbaars.

Geen vijfeneenhalf, dacht ik. Hij zal ’n herexamen hebben gedaan en nu vrezen voor ’t resultaat. Ik had op willen staan en naar ‘m toe willen lopen. Om te zeggen dat ik ooit ook es ’n herexamen had. Zelfs ’n keer ’n jaar had over moeten doen. En dat dat m’n geluk niet in de weg had gestaan.

Maar dat doe je dan niet.