Op de donkere rok van Lenie was een wit puntje verschenen. Plotseling, zoals dat met witte puntjes in de regel gebeurt. Ineens zitten ze er. Lenie krabde er vergeefs met haar vingernagel over.

“Pak me eens een stukje keukenpapier,” zei ze, “dat is beter nog dan een borstel.”

“Moet ik het vochtig maken?” vroeg ik toen ik haar een velletje uit de keuken had gehaald. Ze schudde het hoofd.

“Nee, dat is niet nodig,” zei ze, “een stukje keukenpapier is voldoende. Beter nog dan een borstel.”

Ze wreef ermee over vlek.

“Kijk, hij gaat al weg,” zei ze.

Ik zag geen verschil. Lenie ook niet, want ze begon opnieuw te poetsen.

“Met een stukje keukenpapier krijg je alles schoon,” zei ze, “zie dan.”

Ze trok haar trui over de vlek.

“Je ziet er niks meer van,” zei ze. Ze vouwde het keukenpapier op.

“Beter nog dan een borstel,” zei ze.