Hij keek mies. Bij navraag bleek dat te kloppen.

“Weet u wat het is, meneer?” vroeg hij verwachtingsloos, “ik sta plots vooraan in de rij.”

Iets terminaals kruiste mijn gedachten, maar het tegendeel bleek waar.

“Nou zijn er ineens vaccins,” zei hij, “wat zeg ik? Er zijn er al drie. En omdat er niet meteen genoeg is voor iedereen gaan de ergste gevallen voor. Zoals ondergetekende.” Het klonk allemaal tamelijk bitter.

“Ach, ik ben niet bang voor wat bijwerkingen,” ging hij verder, “daarvoor heb ik mijn leven lang al teveel gerookt, gedronken en allerlei onbekende chemicaliën in mijn lichaam gestopt.” Hij grijnsde alsnog.

“Maar weet u wat het is?” probeerde hij andermaal, “ik ben niet ziek, nooit geweest ook. En dan voelt het toch raar om zomaar iets te laten inspuiten. Begrijpt u dat?”

Hij schudde zijn hoofd.

“En dan sta ik ook nogeens vooraan in de rij,” zei hij.