Onder aan de straat, om de hoek, staat een abortuskliniek. Ja, we zijn van alle gemakken voorzien!

Soms zie je mensen, die niet in de buurt thuis horen. Ze zijn bijna altijd met z’n tweetjes. Een man en een vrouw. Of een moeder met haar dochter. Ze kijken naar straatnaambordjes. Soms hebben ze een foldertje in de handen, maar meestal doen ze opvallend neutraal als ze je staande houden en vragen naar de Z-weg.

-“Onderaan, links.” zeg ik dan al, hoewel rechts ook de Z-weg is. Maar de kliniek is links. De mensen knikken, licht gegeneerd en mompelen iets onverstaanbaars.

Soms loop ik langs de kliniek als de deur opengaat en er iemand naar buiten komt. Ze voelt zich dan betrapt, lijkt het. Als er een man bij is loopt die vaak een paar stappen voor de vrouw uit. Maar soms heeft hij ook een arm om haar heen. Als de moeder erbij is, is die arm er altijd.

Het gezicht van de betrokken vrouw is bijna altijd vervuld van gemengde emoties. Opluchting en verdriet. Blijdschap en woede. Overwinning en schaamte.

(Nu de pil uit het ziekenfondspakket is, zullen we dit soort taferelen wel vaker zien, denk ik.)