Wappies

Foto: Rick Kewal Gademann
Horen we sommigen praten over hun ‘vrijheid’, dan worden we vaak herinnerd aan een vals stoelganggevoel. Julien Vandiest

Er stonden wappies in het park. Ze zeiden het zelf: het stond op hun gele paraplu’s gestift.

Als dat niet was gedaan, had ik het wel kunnen raden. Ik bedoel: een groepje van zo’n man of twintig die zich zonder afstand te houden of mondkapjes te dragen bij elkaar verzamelden – dat kon haast niet anders.

Het aantal aanhangers van een opvatting is niet evenredig met de feitelijkheid ervan, hield ik mezelf voor, terwijl ik niettemin ingenomen was over het geringe aantal betogers dat was komen opdagen.

Ik zag een bekende tussen hen.

Het mocht geen verrassing voor me zijn, want ik kende diens decalage. Toch voelde ik me opgelaten bij de herkenning. Wat als hij mij ook zag?

Ik passeerde de groep zonder om te kijken. In mijn ooghoek zag ik hem opblikken.

Zover is het nu dus al gekomen, kommerde ik, dat ik verloren raak wie ik nooit kende.

Standaard