Wat een tijd

Wat je bent zie je niet,
wat je ziet is je schaduw.
Rabindranâth Tagore

Lenie bekeek het mondkapje dat ze uit haar handtas had gehaald.

“De witte kant moet binnen, toch?” vroeg ze, terwijl ze het ronddraaide aan de elastiekjes.

Ik zat tegenover haar, op veilige afstand, met net zo’n masker voor, dat nu overal verplicht was in het zorgcentrum waar ze woonde. Ook in de appartementen van de bewoners, had het bordje bij de ingang me gemaand.

“Niet kussen,” had Lenie gewaarschuwd toen ik binnenkwam, “dat mag niet meer.”

Met een beetje gedoe wist ze het ding om te doen. Ze werd er wat giechelig van.

“Wat een tijd,” hoofdschudde ze.

Na een paar tellen schoof ze het alweer terug op haar kin.

“Veels te benauwd,” vond ze.

“Gisteren was ik nog beneden en toen was ik het vergeten,” vertelde ze, “maar niemand die er wat van zei.”

Weer schoot ze in de lach.

“Zo kun je toch ook geen koffiedrinken?” zei ze.

Standaard

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.