Weg

kraai

In het bederf krijgt de weelde vaste voet, aan de weelde ontleent het eigenbelang zijn oorsprong, uit eigenbelang ontspruit de hardheid des gemoeds. Philippe François Nazaire Fabre d’Églantine (1755-1794)

Eigenlijk begon het met die lijkwagen. De deur stond ervan open en uit het huis waar hij voor stond geparkeerd werd een kist gedragen. Ik zag het, Brrrr niet. Die keek naar de zonnigere zijde van de straat.

We zaten in de tram van het Kurhaus naar het station en we hadden een geweldig verblijf achter de rug. Ik zou helemaal opgeladen, energiek en gelukkig moeten zijn. En dat was ik ook.

Tot die lijkwagen.

Ineens was alles verdwenen: de champagne op de kamer, het bloemetje, het fruit. Nou ja, verdwenen: weg. Eventjes.

Omdat ik niet keek zoals Brrrr keek.

[En dat besef kikkerde me weer wat op. Het is eigenlijk een heel eenvoudige remedie om nooit meer in de put te zitten. Gewoon, alles zien zoals Brrrr ziet.]

Standaard

3 gedachten over “Weg

  1. Je zou het doodgaan ook kunnen bekijken zoals mijn grootvader deed. Hij woonde naast de kerk en telkens de kerkklokken luidden omdat er een begrafenis was, zei hij, “Zolang IK die hoor luiden is het goed” en hij glimlachte geheimzinnig. Op een dag in december heeft hij ze niet meer gehoord.

    {Mowl: m’n eigen dood kan me niet boeien. Het sterven van anderen benauwt me.}

Laat een reactie achter bij SelçukReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.