Weg

kip

We moeten het beeld weergeven van wat we zien en alles vergeten van wat er eerder was. Paul Cézanne (1839-1906)

Markt.

Uit de menigte maakt zich een jongetje los. Het heeft een hondje gezien en wil er naar toe. Maar het hondje is weg, nog voor het jongetje het heeft kunnen aaien. Een beetje bedrukt staat het jongetje stil. Het weet geen kant op te gaan. Hij is alleen. Zijn lipjes beginnen te trillen.

Dan komt een jonge vrouw met hoofddoek toegesneld. Ze pakt het op en drukt het tegen zich aan. Ze fluistert een paar woordjes in zijn oor. Het jongetje stopt een duim in zijn mond.

Een andere vrouw komt aangerend. Zonder hoofddoek. Er steekt paniek uit haar ogen. Ze ziet de andere vrouw met het kind op de arm. Ze zucht diep. Haar blik klaart op. De vrouw met de hoofddoek glimlacht. Ze geeft het jongetje aan de vrouw zonder hoofddoek.

“Mama!” zegt het jongetje.

“Hij was bijna weggelopen.” zegt de vrouw met de hoofddoek.

“Dank u wel.” zegt de vrouw zonder hoofddoek.

[De vrouw met hoofddoek strijkt het kind nog een keer door zijn haren. Dan loopt ze verder. De vrouw zonder hoofddoek knuffelt het jongetje nog even en loopt dan ook door. De andere kant op.]

Standaard

4 gedachten over “Weg

  1. Meer van dit soort berichten en misschien gaat de multiculturele samenleving dan nog eens werken. Zou niet slecht zijn.

    {Mowl: o, maar ze werkt al, hoor. Je moet het alleen zien.}

Laat een reactie achter bij SteveReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.