De jongen kwam met een pakje Pokémon-kaartjes bij zijn vader.

“Hoe kom je daaraan?” vroeg die. De jongen wees naar een houten bergmeubel, even verderop. Weggeefkast stond erboven geschreven. De vader liep erheen.

“Je kunt alles gratis meenemen,” pleitte de jongen. De vader trok zijn wenkbrauwen omhoog.

“Wat een mooi idee,” zei hij voor zichzelf. En tegen de jongen: “Leg die plaatjes maar weer terug.”

“Maar pap…” begon de jongen.

“Nee echt,” zei de vader beslist, “wij hebben genoeg geld om ze zelf te kopen. Sterker nog: jij hebt zoveel speelgoed, daar kun je vast wel wat van missen. En ik heb ook zoveel dingen die ik niet meer gebruik.”

Hij keek de jongen aan.

“Weet je wat we doen,” zei hij, “we gaan naar huis en zoeken al die spullen bij elkaar en brengen ze naar hier, zodat we er andere mensen mee kunnen blijmaken. Zullen we dat doen?”