Werther

Waar is een sleutel goed voor als er geen slot is? Georges Perros

Ik deed wat ik het beste kan: somberen. Zag ik doorgaans de zon al achter de westereinder zakken nog voordat hij goed en wel vanuit de oostkim was opgeklommen, nu leek de hele wereld in een rouwkleed omfloerst en hoefde ik me daar niet eens toe te zetten.

De treurnis was onvermijdelijk en alom. Ik baadde me in haar als Cleopatra in de ezelinnenmelk, maar dan was ik eerder de in zijn zwarte gal gedrenkte jonge Werther.

Ik herinnerde me de elfde september, die – na de negende november, toen de poorten van de euforie zich openden – ons voor de drempel van de hel had gebracht. Ik deelde mijn mineur met Lief.

“We zijn getrouwd op elf september,” zei hij bedachtzaam.

Het was waar. We hadden die dag gekozen om er de betekenis van te veranderen. Zijn constatering bracht me terug in de voorjaarszon aan de strakblauwe lucht.

Voorlopig dan toch.

Standaard