Wie

kantoor

Sommige lichten moet je aanblazen om een helder schijnsel te krijgen. René Char (1907-1988)

In mijn rechterooghoek zag ik een fietser naderen toen ik de straat wilde oversteken. Ik stopte.

De man op het rijwiel was van middelbare leeftijd. Zijn slapen waren grijs maar hij maakte desalniettemin een sportieve indruk, die zonder twijfel versterkt werd door zijn voorovergebogen houding op de flitsende velo.

In de momenten die volgde knikte ik naar de passant – uit pure beleefdheid, meer niet. De man keek op.

“Dag René.” groette hij terug. Dat was het. Mijn ogen volgden de verdwijnende gestalte. Ook nadat hij uit het zichtveld was verdwenen stond ik vastgenageld op de stoep.

Wie in vredesnaam was die vent?

[Irritant is dat wanneer onbekenden je groeten. Ik heb de hele dag zitten piekeren en peinzen. Bah.]

Standaard

5 gedachten over “Wie

  1. Steve schreef:

    Een tip: IK was het niet!

    Maar ja, IK ben dan inmidels ook geen onbekende meer. En ook niet van middelbare leeftijd….en ik fiets eigenlijk nooit.

    Helaas heb ik geen zinnigere tips. Of: misschien een andere bloglezer?

    {Mowl: zal ik deze reactie dan maar wissen?}

  2. Had deze man ook een baardje??
    Het zou zo maar kunnen dat het mijn vader is geweest, die rijdt namelijk wel vaak op een fiets, in tegenstelling tot moi 😉

    Maar irritant is het wel dat iemand je kent zonder dat je weet wie het is. en omdat je natuurlijk al bijna 5 jaar op het www schrijft, kennen veel mensen je…

    Niemand heeft je ooit gezegd dat beroemd zijn makkelijk is 😉

    {Mowl: de man had geen baard. En inderdaad, faam is een zware last.}

Laat een reactie achter bij AnneReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.