Hoe openbaarder, hoe verhulder. Ischa Meijer

Het weer was ernaar, dus de bewoners van het verzorgingshuis zaten buiten, in een kring en keken naar de activiteitenbegeleidster. Die stond als enige rechtop met haar handen in de lucht als de dirigent van een koor.

De bewoners deden haar na.

“Goed zo,” bemoedigde de activiteitenbegeleidster, “en nou gaan we naar elkaar zwaaien!”

Als om te laten zien wat ze bedoelde, zwierde ze vanuit haar heupen naar links en van daaruit naar rechts, waarbij ze haar handen uitstrekte naar de hemel.

De bewoners waren minder lenig. Hun ellebogen steunden op de bovenbenen en de handen gingen slapjes heen en weer.

“Gewoon doorgaan!” jubelde de activiteitenbegeleidster, “Het gaat steeds beter!”

Een van de weinige mannen in de kring stond op.

“Waar gaat u heen, meneer Gerritsen?” riep de activiteitenbegeleidster. Meneer Gerritsen gromde eerst wat.

“Ik moet naar de pot,” riep hij zonder omkijken, “ik krijg wind van al dat gewapper.”