Realiteit is een verzinsel van fantasieloze mensen. Peter Ackroyd

De man kwam met een razend tempo in zijn elektrische rolstoel op de neergang van de loopbrug afgereden. Mijn hoofd werd meteen gevuld vol tal van dramatische mogelijkheden waarmee deze kamikaze-actie zou kunnen eindigen: dat hij – moedwillig – zijn vaart nog meer versnelde en met een grote boog naar beneden stortte, bijvoorbeeld. Dat hij tot deze fatale daad was gekomen vanwege de, ik noem maar wat, bezuinigingen op de culturele sector. Waardoor hij noodgedwongen de rest van zijn eenzame leven (zijn vrouw was na een slepend ziekbed aan de tering gestorven, zijn kinderen wilden hem niet meer zien en zelf was hij allergisch voor huisdieren) thuis zou moeten bivakkeren, of vegeteren, zoals hij dat zelf noemde.

Maar jammer genoeg bleef hij bovenaan de trap stilstaan. Hij kwam alleen maar kijken naar de vorderingen van de nieuwbouw van het station.

[Wat onverlet liet dat ik met een grote glimlach de hal inliep.]