 |
|
“Je zult wel hebben gegild?” veronderstelde Brrrr.
“Nee hoor, ik heb juist heel rustig gereageerd.” zei ik. “Heel beheerst. Bijna mannelijk.” Brrrr keek ongelovig. Het was dan ook niet niks wat ik had meegemaakt.
Op het smalle wandelpad door het grasveld liep ik een jongen in een trainingspak tegemoet. Aan een lange riem wandelde zijn vechthond mee. Jongen en hond waren allebei kortgeschoren, grof van postuur en met een bijzonder lage aaibaarheidsfactor. Ik was blij dat het overdag was.
En toen ik passeerde gebeurde het: de hond trok de riem strak en gromde me tegemoet. Net op tijd trok de jongen de hond naar zich toe.
“Je hebt echt niet gegild?” vroeg Brrrr voor de zekerheid nog maar es. Ik glimlachte triomfantelijk.
[Het was een heroïsch moment geweest. Ik, die in alle kalmte een levensbedreigende situatie onderging. Vooral ook omdat het allemaal veels te snel ging om in paniek te raken. Of te gillen. Maar dat hoefde Brrrr natuurlijk niet te weten.]
Ik zou eerder gillen bij wat daar op de foto ligt te apegaaien. Hebben jullie meer van die dingen in huis?
{Mowl: niet meer zo vaak als vroeger. Miesje wordt een dagje ouder.
Nee, laat ons maar in de waan dat je een echte vent was.
{Mowl: bent, peer, bent.}