Wreede portretten

prenten

Zij die enig verschil zien tussen ziel en lichaam hebben geen van beide. Oscar Wilde (1854-1900)

Mark zoende me op de wang.

“Je hebt het kunnen vinden.” constateerde hij met zachte stem. “Sluit de deur. Kom.”

Hij ging een trap op en gebaarde me te volgen. De treden leidden tot een deur, die door Mark werd geopend. Hij ging het vertrek in. Ik volgde hem.

Het was een donkere zolderkamer. Een dakraampje was de enige lichtbron. Op de vloer stonden kisten en dozen op elkaar gestapeld. Alles met een onduidelijke inhoud.

“Dit is mijn heiligdom.” sprak Mark. Ik kon niet goed bepalen of er enige ironie in zijn stem had geklonken. Ik knikte – maar begreep er niks van. Mark glimlachte en opende een kist.

Hij haalde er een map uit, die hij op de vloer legde. Op de knieën gezeten opende hij de omslag.

“Kijk,” zei hij terwijl hij me een vel papier aanreikte, “Dit ben ik.”

Het blad bleek een prent te zijn. Een portret, om precies te zijn. Afgebeeld was een man die ongeveer mijn leeftijd zou moeten zijn, maar er ouder uitzag. Zijn perkamenten huid droeg de tekening van veroudering, zijn slapen waren kaal en de ogen stonden flets. Toch herkende ik Mark.

“Hoe bedoel je?” aarzelde ik, terwijl mijn vermoeden groeide.

“Wat ik zeg.” zei Mark, “Dit ben ik. Dit portret vergrijst en neemt alle sporen van de jaren op zich. En ik blijf jong als ik ben.”

Ik staarde een ogenblik naar de beeltenis.

“Wel heel erg Dorian Gray.” vond ik.

Licht geërgerd griste Mark het portret uit mijn handen.

“Het werkt.” zei hij. “Daar gaat het om.”

Hij legde de tekening op de stapel en ging voor me op de grond zitten.

“Zo.” zijn glimlach was weer terug, “En nu iets heel anders.”

Hij legde een arm op mijn schouder en streelde met zijn hand door mijn haar. Zijn ogen waren intens en vol gloed, maar liefdevol. Langzaam ging zijn hoofd naar voren. Zijn volle lippen stonden op het punt de mijne te raken. Mijn hart bonkte uit mijn lijf. Buiten knalde de donder.

Op dat moment vloog de deur van het zolderkamertje open. Iets roods flitste naar binnen. Ik werd hard naar achteren getrokken en belandde op mijn rug. Mark werd in een hoek gegooid.

De scharlaken verschijning ontvouwde zich. De gedaante liep langzaam naar de lijkbleke Mark. Zwijgend strekte hij een hand uit naar de bevende jongeling. Die kroop nog strakker tegen de stenen aan.

“Niet!” snikte hij, “Niet doen!”

(Wordt vervolgd)

Standaard

7 gedachten over “Wreede portretten

Laat een reactie achter bij SteveReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.