De vrouw aan de andere kant van de lijn hield zich even stil. Ik hoorde dat ze probeerde niet te lachen.
Ik had de verzekeringsmaatschappij gebeld omdat ik geconfronteerd was met diefstal. ’n Heel bizarre ontvreemding, als je ’t mij vraagt. Toen ik vroeg in de middag terugkeerde van m’n bezoek en naar de stalling liep om m’n fiets te pakken, ontdekte ik ’t: m’n fietszadel was weg. Alleen ’t buisje waarop die ooit es was vastgeschroefd stak als ’n zielig licht piemeltje uit ’t stoere, zwarte frame.
Ik moet daar enkele momenten in totale verbijstering hebben gestaan voordat ik weer met m’n ogen durfde te knipperen. Verward keek ik om me heen. Misschien had iemand ’n grap met me uitgehaald.
Verrek, dacht ik toen ik ’t zadelhoesje in de fietsbak zag liggen.
“U wordt teruggebeld.” zei ’t meisje van de verzekeringsmaatschappij. “Kan ik alvast noteren wat de schade is?”
Dus.
Is mij ook een keer overkomen. Knap lullig. Vooral omdat ik eerst (een klein beetje) leedvermaak had toen ik het zag, totdat ik ontdekte dat die fiets zonder zadel in de hele rits fietsen mijn fiets was.
{rat: dan sta je raar te kijken, niet?}
Denk je dat je fiets veilig is als je het zadel eraf haalt… Moet die vieze dief natuurlijk nog wel ergens een zadel zien te scoren. Zo trof ik mijn fiets ooit zonder voorwiel aan.
{rat: dat fietst helemaal lastig. Hoewel sommige mensen op ’n eenwieler kunnen rijden.}
Uhhh…..Dus dan word het “Zadelpijn en ander heren leed” ?
{rat: of spatiepijn.}