 |
|
De rozen bij de bloemist waren diepblauw. Zo afzichtelijk diepblauw dat ik er een tijd naar moest kijken voor ik de verkoper aansprak.
“Zeg es,” zei ik, “Zijn d’r echt mensen die zoiets kopen?” De jongen kreeg een rode kleur.
“Tja.” zei hij voorzichtig. En: “Ze zijn wel lelijk, hè?”
Dat was zaterdag. De volgende dag was het zondag. De deurbel ging.
“Cadeautjes!” jubelde ik. Ik rende naar de deur om hem te openen en keek toen in de ogen van een blije Peer.
“Alsjeblieft.” zei hij terwijl hij me een bos diepblauwe rozen gaf. “Die kon ik niet laten staan.”
[Peer zal vast en zeker blij zijn dat de bos bloemen is verhuisd naar buren die er misschien wel voldoende waardering voor kunnen hebben. We hebben ze daar stiekem voor hun deur neergezet. We willen geen ruzie.]
Ik ben even sprakeloos over deze kille actie
(maar van wie?)
{Mowl: kil? Hartverwarmend, zou ik zeggen.}
Ik weet niet hoe jullie voordeur er uitziet maar de indigokleurige rozen passen goed bij die van de buren…
{Mowl: dat is nou een kleur die altijd beter bij de buren past. Ongeacht de voordeur.}
Nu maar hopen dat Peer ze voor niets heeft gehad. Anders waren die rozen nog gemeend ook.
{Mowl: tuurlijk niet.}
grijnst een beetje voor zich uit en stelt zich voor hoe blauwe rozen het zouden doe in een groene kliko
{Mowl: volgens mij mogen ze daar niet in.}
Die bloemenwinkel had nog wel de moeite genomen om al die rozen blauw te verven. Bruten!
{Mowl: gunst.}
whahahahahahahaha…… nee, dat hebben jullie niet gedaan… De rozen bij de buren op de stoep gezet?? Wat een giller zeg.
Gelukkig heb ik nog een erg mooie foto van deze rozen gemaakt, je weet nooit wanneer ie van pas komt.
{Mowl: ik zou het ook niet weten.}