Ik wachtte op een telefoontje
en toen dat uiteindelijk niet kwam
wist ik dat jij het was.
Eleanor Bron

Net op het moment dat ik Peter wilde bellen, zag ik hem voorbijlopen. Ik rende naar de voordeur, die nog op slot was, greep de sleutels en maakte dat ik naar buiten kwam. Dan rende ik de straat op.

“Peter!” riep ik. Hij draaide zich om. Hij droeg een plastic boodschappentas in de ene hand en een atlas in de andere.

“Ik wilde je bellen.” zei ik. Peter pakte zijn mobiel.

“Dan zal ik even opnemen.” zei hij.

“Ik belde je vaste nummer.” zei ik.

“Die hebben we er uitgegooid.” zei hij. “Ed had ruzie met de telefoonmaatschappij.”

“Dan had ik je dus niet kunnen bereiken.” zei ik.

“Nee.” zei Peter. “Maar je hebt toch wel mijn mobiele nummer?” Ik knikte.

“Jawel.” zei ik. “Ik bel je daar wel op.”

“Dan hoor ik je zo wel.” zei Peter. Daarna draaide hij zich om en liep verder, met boodschappentas en atlas.