 |
|
Het leed, zo gruwelijk beschreven in mijn vorig bericht, was tamelijk snel geleden.
Een paar uur bedhouden was eigenlijk al voldoende. Tegen half twee stapte ik eruit om de bammetjes van mijn lunchpakketje op te eten. Een boterham met pindakaas kan soms zeer bevredigend zijn.
In de tussentijd had ik ook de gelegenheid gehad om te herstellen van een ander, zo mogelijk nog groter malheur: de weigering van de jury van de Bobs-prijs om de genialiteit van Mowl te erkennen. Om precies te zijn: een nominatie is m’n neus voorbijgegaan.
Alsof Wim de Bie zoveel beter zou zijn.
Maar goed – ik betoon mij een waardig verliezer. Ik wens alle overgebleven deelnemers veel succes.
[Ik zou bijna zeggen: “Moge de beste weblog winnen”. Maar dat zit er nu niet meer in.]
Nou. Ik ben de enige die d’r zo over denkt, blijkbaar.
{Mowl: nee hoor, ik ook.}