Zonder titel

Soms vind ik dat ik te weinig aan actualiteit doe. Dan lees ik wat ik heb geschreven en voel ik me een oppervlakkig blondje. Waar heb ik het over? Uit eten, de kleur die bij me past, een kapotte computer. Het verhaaltje van gisteren over het weer lijkt dan nog mijn meest diepgravende schrijfsel. En, hé, een foto van een spiegel erbij – dat moet wel een metafoor zijn voor mijn kijk op de wereld.

Soms denk ik dat. En dan wil ik laten zien dat ik wél kan lezen. Dat ik wél een deel ben van de wereld om me heen. Bijvoorbeeld als ik bij die majestueuze eland lees over de Februaristaking. En dat iemand dan doodleuk vraagt wat dat is.

Ik raak daar van in de war.

Aan de ene kant getuigt het van moed om eerlijk toe te geven iets niet te weten. Maar gelijkertijd vind ik het zó onnozel! En dan weer besef ik me dat ik het alleen maar ‘onnozel’ vindt, omdat ik toevallig wél het verhaal achter de Dokwerker ken. Want laat ik eerlijk zijn: er zijn veel meer verhalen die ik níet ken. Waardoor ik minstens zo onnozel moet lijken.

En dan weet ik het niet meer.

Verdorie, ik wou dat ik es wat minder genuanceerd was!

(Zie je, dit soort dingen denk ik wel es. Dat ‘oppervlakkige blondje’ valt toch best wel mee? Toch?)

25 februari 1941 – dag van Amsterdam
Wat men uit dezen bitt’ren tijd
Aan uur en dag vergeten mag;
Nooit deze onvolprezen dag.
Toen ’t volk, dreiging en dood ten spijt,
Terwille der gerechtigheid,
Opstond voor ’t volk dat onderlag.

(vermoedelijk van Mr Sem Davids)


Standaard

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.