Zonneblind

zwanenjong

De schoonheid en de jeugd en kan niet lange duren. Joost van den Vondel (1587-1679)

Iemand aanstaren is vrij onbeschaamd.

Bovendien ontnam de felle zon me de mogelijkheid ongegeneerd de jongen te bekijken die schuin tegenover me in de trein was gaan zitten. Wat ik heimelijk zag beloofde veel: bovenbeenspieren die zijn legerbroek aanspanden, een gewelfde torso en een kop met krullen. Het felle licht hield zijn gezicht vooralsnog voor mij verborgen.

Uit het gesprek met zijn vrienden leerde ik dat de jongen met gehandicapten werkte.

‘Bah.’ dacht ik, ‘Ook nog es een sociaal karakter.’

Bij het naderen van het eindstation draaide het spoor en zakte de zon. De jongen maakte aanstalten om de trein te verlaten. Vanuit mijn ooghoeken bekeek ik hem wat duidelijker. Zijn gezicht was bedekt met puisten en pukkels.

‘Gelukkig.’ dacht ik. ‘Er bestaat rechtvaardigheid.’

[Natuurlijk bestaat de kans dat zijn acne van voorbijgaande aard is. Maar tegen die tijd kan zijn lichaam al flink zijn uitgezakt- net als het mijne trouwens.]

Standaard

2 gedachten over “Zonneblind

  1. Steve schreef:

    Oh oh, past Rene tegenwoordig censuur toe? Dat is wel erg beschamend 😉

    {Mowl: foei, Steve, dat je dat ook maar voor mogelijk houdt.}

  2. Waar is mijn reactie? Ik had gereageerd. Je hebt me toch niet verwijderd? Ik schreef: “Wat een ontluisterende inkijk in het leven van Mowl. Ga je schamen!” of zoiets.

    {Mowl: ik verwijder alleen spam. Geen peer. Of andere vruchten.}

Laat een reactie achter bij peerReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.