Er zal altijd ergens een verloren hond zijn die me belet gelukkig te zijn. Jean Anouilh

Geert – de man heette Geert, zo maakte ik op uit het telefoongesprek dat hij zojuist had gevoerd – wilde net opstaan omdat de trein zijn bestemming had bereikt, toen de conducteur de coupé binnenkwam en zijn kaartje wilde zien.

“Ik heb geen kaartje.” bekende Geert. “Maar wel een strippenkaart.” En hij haalde twee exemplaren uit zijn jaszak. De conducteur bekeek ze aandachtig. “Ik heb ze in de bus al afgestempeld.” zei Geert.

“Maar niet voor in de trein.” oordeelde de conducteur. De boemel was tot stilstand gekomen. “Waarom heeft u niet voor in de trein gestempeld?” Geert keek naar de deur en weer terug naar de conducteur. “Ik…” probeerde hij.

“Heeft u een geldig legitimatiebewijs?” vroeg de conducteur, terwijl hij zijn bonnenboekje tevoorschijn haalde.

“Verdomme.” zei Geert.

[Zo dicht bij de finish struikelen – dat is hard.]