 |
|
Het is natuurlijk ook niet handig om je aanstaande eten een naam te geven.
Dat werd vorige week al geconstateerd toen Ot en Sien, de varkens van de Keuringsdienst van Waarde ter slacht werden weggebracht. Ot en Sien, die als biggetjes op de boerderij waren gekomen en vanaf die tijd vertroeteld werden door hun baasjes en de dorpsgenoten.
Al het denkbare etensafval kregen ze toegeworpen en alles peuzelden ze even smakelijk op: tomatenschilletjes uit de Italiaanse fabriek en snackrestjes uit de plaatselijke kroeg. Alleen de sinasappelzest vonden ze minder.
Al met al groeiden ze op tot flinke varkens van zo’n 180 kilo! En daarmee was de tijd gekomen om het mes in de investering te zetten.
Vorige week eindigde de aflevering met het wagentje dat wegreed met de vrolijke zwijnen erin. ‘Wordt vervolgd’ verscheen daarna in beeld.
Een week lang geloofde ik in een deus ex machina die op het laatste moment het leven van de twee toekomstige haaskarbonaadjes zou redden. Maar gisteren vielen m’n illusies in diggelen. Buiten beeld (dat dan weer wel) kwam een einde aan het leven van Ot en Sien. Even later zagen we hoe ze, in stukken gezaagd, tot speklappen en braadworst werden verwerkt. Pierre Wind maakte er uiteindelijk wat lekkers van, mag ik hopen.
[Alleen de billen van Ot en Sien zijn nog over. Daar worden hammen van gemaakt. Ze komen dus nog een keer terug.]
Ja, het is wat apart.
Hun leven is nu wel dubbel zo nuttig geweest; eerst als bekende varken-celebrities en vervolgens als heerlijke hap.
{Mowl: ja, ik hoop ook straks opgevreten te worden.}
Het gekke is, dat wanneer we beesten een naam gaan geven er emoties bij gaan komen die al die andere anonieme hammen niet krijgen. Ik zou er ook niet aan moeten denken (wanneer ik zo’n geweldig varken zou hebben en dat is een kleine wens vind ze namelijk echt super) er uiteindelijk het mes in te moeten zetten. Ook niet in al die andere anonieme beesten trouwens. Hypocriet toch en hierbij heb ik gelijk de oplossing gevonden in al het dierenleed in de bio industrie. Laat iedereen daar eens een dag kijken, wanneer er een wereldramp gebeurd wordt er ook gelijk fors in de buidel getast bij het zien van al die akelige beelden. Respect en niet een naam zorgt voor een beter leven.
{Mowl: het rare is dat ik, bijvoorbeeld, lammetjes zulke vertederende wezentjes vind. Zo knuffelbaar, zo lief. En toch hap ik er graag in.}
Dat moet ik nog zien.
{Mowl: donderdagmiddag wordt het herhaald.}
Misschien was Ham en Spekje iets beter geweest…
{Mowl: zo heten ze nu. Of heetten.}