Mowl

Als ik niet leef, ga ik dood.


I lov’it!

de tivolies

Oude mensen hebben, door de eeuwen heen, altijd beweerd dat het vroeger beter was, maar tegenwoordig wordt hun leven gecompliceerd door de omstandigheid dat ze daarin gelijk hebben.
Simon Carmiggelt (1913-1987)

Het was schitterend weer, gisteren, voor een bezoek aan het Openluchtmuseum. Je weet wel – een kuierijtje, een causerietje en een reisje door de tijd. Daarbij troffen we het: we vielen met onze neuzen middenin een optreden van De Tivolies.

Dit trio, bestaande uit Jan (links, trekpop beschikbaar), Joop (rechts, zoekt een baan, maar niet voor zichzelf) en Jantien (in het midden, kan een enorme barmsijs nadoen) zingt en speelt dat het een lieve lust is. Bij voorkeur herkenbare deunen uit de jaren van de wederopbouw, uit een tijd van saamhorigheid en schouders eronder. Klein leed en groot geluk lagen toen nog om de hoek te wachten. Een glimlach kon je hart doen zweven. Waar we heen gingen, wist geen mens – maar dat het de goede richting was, leed geen twijfel.

[Helaas, het optreden in het Openluchtmuseum is voorbij. Als je het trotse trio weer wilt beleven, kun je je geluk beproeven tijdens de Sonsbeek TheaterAvenue van 11 t/m 14 augustus a.s.Als je Jan, Joop en Jantien tegenkomt – doe ze dan de groeten. Wie weet krijg je wel een gesigneerde prentbriefkaart!]

[audio:http://home.zonnet.nl/edwimpeters/noise/tivo_barmsijs.mp3%5D

[audio:http://home.zonnet.nl/edwimpeters/noise/Joop_zoekt_een_baan_(voor{4684f86fd8b9abb049241142c8d3f7cd5b029f19ed96399572a37afca9492c25}20Stefan).mp3]

  1. Stilstand is achteruitgang en de wens en het verlangen naar vroeger wordt ingegeven door de angst voor de toekomst. Niet kunnen of willen meegaan in de tijd, niet vooruit willen kijken, niet opnieuw de uitdaging aan durven gaan leid tot het verlangen naar de tijd van vroeger, toen er ook problemen waren, maar die we nu hebben kunnen relativeren na een uitgebreide analyse achteraf.

    {Mowl: het verleden is gewoon leuk. Net als het nu. En straks.}

  2. Stilstand is achteruitgang en de wens en het verlangen naar vroeger wordt ingegeven door de angst voor de toekomst. Niet kunnen of willen meegaan in de tijd, niet vooruit willen kijken, niet opnieuw de uitdaging aan durven gaan leid tot het verlangen naar de tijd van vroeger, toen er ook problemen waren, maar die we nu hebben kunnen relativeren na een uitgebreide analyse achteraf.

    {Mowl: het verleden is gewoon leuk. Net als het nu. En straks.}

  3. Ik kan mij alleen maar aansluiten bij wat Twotone zegt!
    En: ik denk niet dat ik Jan, Joop en Jantien zal tegenkomen in de nabije toekomst. Maar als ik ze zie, doe ik ze de groeten van je!

    {Mowl: komen ze niet in Eindhoven? Kom jij niet in Arnhem?}

  4. Echt iets voor in een openluchtmuseum.

    {Mowl: een goede plek, vonden wij ook.}

  5. […] De volgende dag fietsten we, na een aangenaam verblijf elders, huiswaarts. Daar bijna aangekomen, moesten we alleen nog een weg oversteken. We gaven keurig met onze handen de richting aan (zo zijn we opgevoed), terwijl een personenauto vaart minderde. Ongetwijfeld wilde hij ons de oversteek naar onze eigen straat gunnen, veronderstelden we. Toen de auto zo goed als stilstond, besloten we de manoeuvre te maken. De bestuurder van het vervoermiddel was door onze ondoordachte handeling in woede ontstoken. Hij uitte dit door zijn hoofd door het raam te steken en ons ‘Kale neet’ en ‘Kale nicht’ te noemen. “Hebben jullie niet gezien dat ik geen richting aangeef?” verklaarde hij vervolgens luidkeels om vervolgens te roepen dat hij onze “Kop van de romp zou rukken”. Wij verontschuldigden de automobilist bij het zittende terraspubliek, dat geschrokken een en ander had aanschouwd. Vervolgens noteerden we het kenteken van de zich rap verwijderende vierwieler. […]

  6. […] De volgende dag fietsten we, na een aangenaam verblijf elders, huiswaarts. Daar bijna aangekomen, moesten we alleen nog een weg oversteken. We gaven keurig met onze handen de richting aan (zo zijn we opgevoed), terwijl een personenauto vaart minderde. Ongetwijfeld wilde hij ons de oversteek naar onze eigen straat gunnen, veronderstelden we. Toen de auto zo goed als stilstond, besloten we de manoeuvre te maken. De bestuurder van het vervoermiddel was door onze ondoordachte handeling in woede ontstoken. Hij uitte dit door zijn hoofd door het raam te steken en ons ‘Kale neet’ en ‘Kale nicht’ te noemen. “Hebben jullie niet gezien dat ik geen richting aangeef?” verklaarde hij vervolgens luidkeels om vervolgens te roepen dat hij onze “Kop van de romp zou rukken”. Wij verontschuldigden de automobilist bij het zittende terraspubliek, dat geschrokken een en ander had aanschouwd. Vervolgens noteerden we het kenteken van de zich rap verwijderende vierwieler. […]

Plaats een reactie

Ontwerp een vergelijkbare site met WordPress.com
Aan de slag