De bomen gingen dicht en de bellen begonnen te rinkelen: de trein was in aantocht en nog wist ik het niet. De tijd drong nogal.
Ik zocht koortsachtig naar de naam van die plant (was het nu een vrucht of toch een groente?) waarvan je de dekbladen kon leegzuigen. Ik had ze ooit in Italië leren eten. Kom, hoe heette die plant ook alweer?
De gele trein kwam in zicht. Het was belangrijk dat ik het antwoord had voordat hij zou stoppen en de deuren zouden opengaan. Als ik dat niet op tijd wist, dan zouden er hele erge dingen kunnen gebeuren, waarvan ik nog geen idee had wat allemaal. Zoals wanneer kinderen niet op de witte stoeptegels mogen lopen, zeg maar. Zoiets.
Nu kwam het er op aan. De trein was bijna uitgeremd. Mijn hart bonkte.
[Net op tijd, vlak voordat de deuren gingen openen wist ik het: Artisjok!]
Mowl 
Plaats een reactie