Mowl

Het is met een nieuw idee als met nieuwe schoenen: men heeft er in het begin meer last dan gemak van. Cees Buddingh’ (1918-1985)

De laatste keer dat we naar het Waterlooplein gingen, had Brrrr de avond ervoor de vrouw van de kraam opgebeld.

“Ik ben er morgen.” deelde hij mee. “Heeft u ze dan?” De vrouw zegde toe.

Zo kwam het, dat we ’s anderendaags door Amsterdam liepen met in een rose-wit-gestreept plastic zakje een paar Noordafrikaanse puntschoentjes. Brrrr kon er niet over uit.

“Zijn ze niet geweldig?” bewonderde hij, terwijl hij het paar weer uit het zakje haalde. “Moet je kijken!”

Ik zweeg en knikte. Ja, ik vond ze mooi. In een film over Ali Baba. Of een strip. Maar om ze in ons land te dragen? Je zou stellig veel bekijks hebben – zoveel was zeker.

“Dit weekeinde, bij de Sonsbeek Theater Avenue.” droomde Brrrr. En hij legde me uit wat hij in deze andere wereld zou gaan dragen. Zo te horen had hij alles al voor mekaar. Het klonk goed. Hij zou niet detoneren tussen de wijde broeken en moderne hippies.

[Toen werd het vrijdag. En zaterdag. En de regen kwam met bakken uit de hemel. Brrrr drukte zijn neus tegen de beslagen ruiten en zuchtte. De schoentjes stonden stil naast het bed.]