|
foto: shannon banks |
 |
|
“Wat is er met jou aan de hand?” schrok Brrrr toen ie mij in tranen op de bank zag zitten.
“B-b-b!” snotterde ik. Brrrr ging naast me zitten. Hij keek me verwachtingsvol aan.
Ik wilde hem zo graag deelgenoot maken van mijn tranen – die enkel door schoonheid waren veroorzaakt.
Nog geen vijftien minuten daarvoor was ik televisie aan het kijken. Ik was verzeild geraakt in een BBC-show over musicals.
“En dan nu iets speciaals!” had de presentator aangekondigd. “Voor wie niet in staat was plaatsen te bemachtigen: u kunt nu kijken naar enkele nummers uit Brrrr Elliot, de musical.”
Op dat moment wist ik al meteen dat het fout zou gaan. En eigenlijk had ik m’n eigen Brrrr moeten roepen, maar iets weerhield me ervan. Ik wist dat ik geen moment wilde missen van wat er zou komen.
En ja hoor. Luttele minuten later drongen de tranen zich al op. Ik dwong mezelf niet te gaan janken, want dat zou zonde zijn. Nog even wachten. Het was niet eenvoudig.
Toen het acteurtje dat Brrrr Elliot speelde zijn laatste sprongen had gedanst en de finale tonen wegklonken gingen de sluizen los. De tranen biggelden over de wangen en met lange uithalen snikten de opgekropte emoties zich een uitweg.
Net op dat moment kwam Brrrr binnen.
“B-b-b.” Meer kreeg ie van mij niet te horen.
[Soms vertedert mijn hoge watjesgehalte mezelf. Maar ruim een half uur niks anders weten uit te brengen dan de tweede letter van het alfabet gaat ook best wel storen.]
Mowl 
Plaats een reactie