Mowl

Iedereen gaat ook maar dood tegenwoordig, dacht ik, toen de Grote Schrijver voortijdig maar voorgoed zijn pen had neergelegd. Ik vroeg me af wat er met zijn ongeschapen spinsels zou gebeuren.

Er moet wel ergens zoiets als een Kosmische Bibliotheek bestaan, besloot ik, waar nog niet geschreven verhalen en gedichten opgeslagen blijven tot er een nieuwe schrijver wordt verkoren om ze te noteren. Het leek me een mooie gedachte. Geruststellend ook, voor mocht ikzelf eens onuitgeschreven ontslapen, om te weten dat er geen syllabe teloor zou gaan.

Het Goede Idee had de Grote Schrijver niet voor zijn sterfelijkheid behoed. Integendeel wellicht, besefte ik. Als niets zou vergaan, was het leven zinloos.

“Weg te zijn was beter dan te blijven.” mompelde ik voor me uit.

[In mijn gedachten zette ik een langspeelplaat op. Ook zonder speler klonken de tonen, triest en tijdelijk.]