“Ik heb het bootje nog.” zei ze. Ze keek er glimlachend bij, alsof ik onmiddellijk moest begrijpen wat ze bedoelde. Maar aan mijn gezicht zag ze ze dat ik dat niet deed.
“Het bootje.” beklemtoonde ze daarom. “Wat je laatst voor me hebt gevouwen.”
Ik wist het weer.
Bij mijn laatste bezoek had ik van een stukje papier een bootje gemaakt – uit pure verveling en omdat het stukje papier gewoon te klein was om er nog een hoedje van te knutselen.
“O ja.” zei ik. “Dat bootje.” Ik was vergeten dat ik het niet had weggegooid.
Ze glimlachte nog steeds, maar ik registreerde ergens het begin van twijfel.
“Dat had je toch uit aardigheid voor me gemaakt?” vroeg ze. “Toch?”
Vooral dat laatste ‘Toch’ benadrukte ze nogal.
“Zoiets maak ik niet bij iedereen.” verzekerde ik. “Alleen maar bij speciale mensen.”
“Echt waar?” reageerde ze.
Ze klonk opgelucht. Zo was het goed.
Mowl 
Plaats een reactie