Wanneer de feesten waren afgelopen, was dat nog niet zo voor het drietal, dat – gehuld in kleurrijke lappen en getooid met een blonde pruik-met-staartjes – nog aarzelend langs een snackbar ging, in de donkere uren van de avond.
“Wil jij nog bier, Theo?” vroeg de kleinste. Theo schudde zijn hoofd. Hij had waarschijnlijk gelijk.
“Maar jij toch nog wel, Linda? Wijn?”
Linda gaf haar bankpasje als antwoord.
“8-6-4-2.” zei ze. “Dat is mijn pin.”
“8-6-4-2.” herhaalde de kleinste. Ze pakte het pasje en ging naar binnen.
Linda en Theo stonden zwijgend naast elkaar, licht voorover hangend, tegen een muurtje. Ik herinnerde me hoe alomvattend de stilte kon zijn na een lange avond rumoer.
De kleinste kwam terug – dat wil zeggen: ze opende de deur van de snackbar.
“Wat was je pin ook weer, Linda?” riep ze.
“8-6-4-2!” riep Linda terug.
De postcode van Lutkewierum, dacht ik, Dat is toch niet zo moeilijk te onthouden?
Mowl 
Plaats een reactie