Oma was zoals je een oma zou uittekenen: met grijs haar in een knotje, redelijk fors, maar met blozende wangen en stralende ogen. Omdat ze oud was droeg ze stemmig zwart en woonde ze op een klein kamertje in een bejaardentehuis. Zo hoorde dat in die tijd en daarom was het zo.
Het leven was toen in elk geval duidelijk en overzichtelijk. Daarbij hoorde ook dat ik elke zaterdagochtend kwam om de boodschappen voor haar te doen en koffie te drinken. Ze luisterde dan naar wat ik haar vertelde – met blozende wangen en stralende ogen.
Die keer was ze nog aan het ontbijten. Dat wil zeggen, ze zat aan de tafel, achter het bordje brood en het bestek dat de zusters gebracht hadden. Ze had haar handen op haar schoot gelegd. Het brood was nog niet gesmeerd of gesneden.
Ze huilde.
“Ik weet niet meer hoe het moet.” snikte ze.
Mowl 
Plaats een reactie