Mowl

Zonder goed te kijken ging ik naast iemand zitten. Het was in de trein die uit het oosten kwam, dus dat ik een boer rook, verbaasde me niks. Eerlijk gezegd vind ik dat ook helemaal niet erg, de geur van boer. Sterker nog: ik hou er wel van en moest me bijkans inhouden om mijn ogen niet te sluiten en al te diep te inhaleren. In plaats daarvan hield ik me in bedwang en bekeek tersluiks naast wie ik was terechtgekomen.

Het was een man, zag ik, een donkere man die zijn telefoon aan het checken was.

Mijn brein sloot kort. Een donkere man die naar boer rook. Ik voelde me heel even in hetzelfde niemandsland verzinken als toen ik een blonde jongen zag die Mohammed heette – het klopte niet met mijn vooringenomenheid.

Maar hij ruikt wel naar boer, dacht ik tenslotte, waarna ik achterover leunde en mijn longen vulde.