Mowl

Vrij achteloos had ik mijn muziekspeler op de koffietafel gelegd. Het ding trok onmiddellijk de aandacht van een nabije jongen.

“Wow!” bracht hij onder woorden wat wel zijn bewondering moest zijn. Ik voelde hoe ik langzaam van trots begon te gloeien. Hoe oud van lijf en leden ik ook mocht zijn geworden, van binnen was ik gewoon een jeugdige rebel gebleven, steeds vooroplopend met de nieuwste ontwikkelingen. Trendsetter. De jongen reikte naar mijn gadget, maar zijn hand bleef er aarzelend boven hangen, bijna bezwerend.

“Uit welk jaar is die?” vroeg hij toen. “Meneer?”

[Hij had ook een roestige schroevendraaier kunnen pakken en er mijn hart mee doorboren. Vooral de toon waarop het laatste woord werd uitgesproken plaatste me definitief in de categorie van de afgeschreven fossielen.]