 |
|
“Da’s mijn zoon.” klapte de vrouw op ’t stoeltje voor ons. Ze had de hele tijd ’n deel van ons zicht op ’t toneel geblokkeerd. Gewoon door voor ons te gaan zitten.
’t Ballet was gedaan en de dansers namen één voor één hun applaus in ontvangst. Bij de derde van ’t ensemble joelde en floot de vrouw dat ’t ’n aard had.
“Kent u hem?” waagde ik. De vrouw had zich stralend omgedraaid, d’r handen blauw klappend.
“Da’s Merlijn.” zei ze. Ze draaide zich weer terug naar ’t toneel.
“Da’s mijn zoon.” klapte ze bijna overbodig.
[Première-avonden zijn altoos bijzonder. Eigenlijk maakt ’t niet uit of je wat hebt gezien.]
Mowl 
Plaats een reactie