Zielsverbondenheid gebogen in de duizenden gezichten is de ziels-erkende daadkracht.

Daar zat ie dan eindelijk na tien jaar in onze achtertuin op het schommeltje. Na jaren geen contact, verbannen van de maatschappij, toch zat hij er ineens. Ik liep op hem af om hem te begroeten, want de aantrekkingskracht was nooit verloren geraakt door de jaren heen. Geen tijd te verliezen. dacht ik. Hij keek met zijn hoofd naar beneden en staarde trappelend naar de grond. Zijn blik leek woest en het mocht weer niet baten dat ik ‘t ijs brak.

“Hoe kon je mij verlaten en me zo gebruiken voor jouw vuile spelletjes John.” floepte ik rationeel.

“Vergeef het me, vergeef het me Frank, het is nooit te laat om de dingen achter ons te laten. Dit keer zal het anders zijn, beloof ik je. Ik ben je beschermer, redder en je engel en heb dit nooit gewild. Dat snap je toch zeker wel. De ontcijfering werd gedreven uit m’n binnenste, maar de tijen zijn gekeerd. Ik stal, loog, bedroog voor jou Frank.” reageerde John smekend.

“Zal het je nooit tenimmer vergeven. Wat mij betreft bestaat er geen ons of wij. Sinds jij weg bent zijn de dagen een nachtmerrie en de meest kleinzerige geluiden een pijniging. Ben door een dal geslobberd door jou, de fles keek mij iedere nacht aan. Dus nee, wil je niet meer in m’n leven hebben.” antwoordde ik met een korrelaarse stem.

Ik keerde m’n rug van de conversatie, schommel, want had immers schoon genoeg van de leugens. Net voordat ik de hendel van de achterdeur naar beneden wilde halen, hoorde ik een oorverdovend knal. Toen ik mezelf omdraaide was de schommel een leegte, verlaten en een doorzeving van uiteenspattingen.