Angst essen Seele auf. Deze Fassbinder-titel kwam in mijn gedachten toen ik gedwongen werd te vermoeden dat we bijna ongemerkt de post-coronatijd waren ingegleden.

Zo leek het althans.

“Ik ben er niet gerust op,” hoorde ik niet voor het eerst. De woorden zetten een dubbelwerkend mechanisme in gang, dat twee kanten tegelijk op wilde. Zowel richting het respect voor de zorgvuldigheid als ook naar de gedeelde angst voor het onbekende: de toekomst.

“Ik durf geen vakantie te boeken,” hoorde ik, “of mijn verjaardag te plannen. Wie weet wat er in de tussentijd allemaal niet gebeurt?”

Er waren geen redelijke argumenten tegenin te brengen. Als de ratio doof was, was er mogelijk nog de anima die wilde horen.

“We hebben het altijd zo gedaan,” probeerde ik, “zonder enige garantie.”

Meewarig hoofdschudden was het te verwachten gevolg.

“Maar nu weten we het,” hoorde ik.

Daar was geen speld tussen te krijgen.