Ik weet niet hoe, maar ik zag dat het Oekraïners waren. Misschien interpreteerde ik hun uiterlijk als typisch Slavisch, of was ik behept met de zoveelste vooroordelen en kenschetste ik ze dusdanig omdat ze allebei wat gedrongen waren en hij een boerenpet ophad en zij een bloemetjesjurk droeg zoals mijn oma die ooit aanhad, maar hoe dan ook, ze stapten om me af.

“Madonna?” vroeg de man. Ik bleef er even van staan.

“Pardon?” zei ik. De man fronste en zette zijn lippen aan tot betere articulatie.

“Madonna!” gaf hij me dan.

De vrouw zag dat ik er niks van kon maken – ik moet ook niet al te helder hebben gekeken. Ze schoot ons te hulp.

“McDonald’s,” bracht ze.

De man knikte. Hij grijnsde opgelucht.

“McDonald’s!” herhaalde hij luid.

“Ah!” kreet ik, “McDonald’s!”

Nu knikten ze allebei opgetogen.

Ze hadden geluk: het was niet ver. Oekraïne was verder.