De dunne bruine streep over de straatstenen liet me stilstaan en verwonderen.

Ik schatte dat het van een hond kwam. Een hond met buikloop, dacht ik – en flinke ook, gezien de hoeveelheid. De verbeelding leverde tal van scenario’s op, die allemaal aan mijn voorstellingsvermogen voorbijtrokken.

Al snel constateerde ik dat het baasje waarschijnlijk geen poepzakje bij zich had om alles mee op te ruimen. Ik onderbrak mezelf: de derrie was zo dun, dat simpelweg kuisen van de plek ondoenlijk zou zijn geweest – ook met een zakje. Ik oordeelde de eigenaar daarom ook zonder enige pleidooi onschuldig. Ik had zelfs met hem te doen.

En met de hond.

Ik hoopte dat het inmiddels alweer beter ging met het dier. Ik had zelf vaak genoeg onstopbare aandrang gehad, zodat ik wel een idee had wat er door het beest ging, als het per se weer tot negen uur vanavond zou moeten wachten.