Tijen Gekeerd

Aan wal geraken is des beklimming’s faal.

Aan wal geraken is des beklimming’s faal.

In de huiskamer viel een akelige stilte van minuten. De tijd vroor even stil. Het was wennen voor Joke om haar zoon te zien glinsteren. Die lange afstand tussen hen bleek een obstakel te zijn, want dat kon ze niet verdragen. Ze kon het hem ook niet misgunnen. Joke stond voor een barre dilemma dat alleen maar op één manier kon veranderen.

“Zoon, ik weet dat je van haar houdt, maar moet je er niet goed over nadenken. De volgende stap kun je altijd nog bepalen.”

Het beeld voor Joke’s ogen vervormde zich herhaaldelijk vaag. Ze zag de gruuw, die werkelijkheid begon te worden. Ze wilde het stoppen, remmen, uiteindelijk namen haar gedachtes het over. Wederom zag ze de mogelijkheden van veranderingen, die er hadden kunnen zijn. Het oneindige van de verstandshouding raasde door haar hoofd. Wat als?

“Mam daar hebben we het al uitgebreid over gehad. Ik weet het zeker, zij is de ware.”

In zijn ogen verscheen vuur door de woorden van liefde, en wakkerde een vonk. Zijn stem gaf zich volledig over aan compassie. Het was overduidelijk, hij was verliefd. Dat moest het zijn. Kon er nauwelijks omheen.

“Waarschuw je zoon, ik zie niet in voor de gevolgen van dien.”

De straten waren rustig vandaag, en het voelde koud en kil. Geen mens die er kwam om mij te bewonderen. “Ik heb in ieder geval een nieuwe doos.”

Vanuit de overkant kwam er een man aangerend. “Als je over de duivel praat.” “Alsjeblieft.”

Hij legde een dubbeltje op mijn kartonnen bedje en liep vervolgens weg. De man wenkte vriendelijk. “Zo die heeft ook zijn vrienden-dienstje bewezen!” De vrouw zakte in van uitputting en de ambiance voelde aan als hijgend.

Standaard

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.