De duizend-en-één gezichten van het verbrokene kunnen zich alleen gaan vermenigvuldigen als elk deel zich opnieuw gaat regenereren.

Geschreven door Rick Kewal.

Vaag in de verte zag ik het. Tenminste, dat dacht ik. Ik had de ogen droog staan en de gedachte maakte scenes van zinnen die neerdaalden. Is het een vogel, is het een vliegtuig – nee het is een bekende, of toch niet. Ik zwaaide, maar aan de overkant werd er waarschijnlijk gemens-erger-je-niet, want de boodschap sloeg niet meteen over.

Er werd met de ogen getwinkeld en het zag er moeizaam uit. Natuurlijk was de boosdoener de airco. Langzaamaan besloot ik om nader te gaan en kwam ik steeds dichter bij het doelwit. Missie geslaagd dacht ik bij mijzelf.

Het was twee jaar geleden dat ik mijn oud-collega zag. ‘t Voelde aftastend alsof er een baby net geboren werd en ik de eerste astronaut zou worden die door het heelal ooit zou kunnen reizen. Kreeg een apart gevoel van binnen alsof ik aan het opstijgen was op weg naar de horizon of iets groters. De spanning was er ieder geval om te snijden, althans vanbinnen.

Het afscheid was al heel gauw erna en op een wederzien was geen ogenblik geduld.