De jongen aan de deur keek ongerust.
“Ik heb geklopt, aangebeld, getelefoneerd, maar niemand doet open. En ze weet dat ik kom. Ik kom elke week op dezelfde tijd. Weet u waar ze kan zijn?”
Ik schudde langzaam mijn hoofd. Ik had onze buurvrouw al een tijdje niet gezien. Maar aan de andere kant: zo goed lette ik ook weer niet op haar.
“En haar honden?” probeerde ik. “Die gaan meestal flink tekeer als er wordt aangebeld.”
Wanhopig keek de jongen naar de hemel.
“Geen geluid! Niks! Ik maak me zorgen.” Hij zuchtte.
“Ik ben Omar.” zei de jongen nog. “Als u haar ziet, vertelt u haar dan alstublieft dat Omar is geweest.”
Terwijl hij naar de fiets liep keek hij nog es om naar de voordeur van M.
[Na een wandeling met haar honden bleek de buurvrouw de afspraak met Omar simpelweg vergeten te zijn, wat wel een teleurstellende ontknoping was voor het verhaal]
Is ze nooit meer teruggekeerd?? Schrik!
(Wat is de waarheid soms toch saai he? Ik ben daarom blij dat je ons af en toe hiertegen beschermt)
{Mowl: ik beloof je plechtig dat ik ook in 2008 de waarheid zoveel mogelijk zal mijden.}
Dus M. bleek toch niet de heilige graal die ze beloofde te zijn?
{Mowl: ik weet niks van zo’n belofte.}
Het zijn geen buurvrouwen meer zoals vroeger. pff Zo je verhaal om zeep helpen.
{Mowl: wat mij betreft bestaat ze nog een hele dag niet meer.}
Je had Omar natuurlijk kunnen uitnodigen om bij je aan de keukentafel te wachten en hem ondertussen dronken voeren.
{Mowl: mijn eigen kerstgedachten gingen nog een stap verder. Die verdomde beschaving ook.}
It looks like ONLY the boy at the door
had the right Christmas-spirit.
{Mowl: en het stond hem uitstekend.}
Rene toch…, het is bijna kerst… Waar is je kerstgedachten? Om liever te hebben dat die lieve Buuf spoorloos zou blijven…
{Mowl: o, maar dan laat ik d’r wel weer net voor de feestdagen opduiken, hoor.}