(Waarschuwing: de volgende tekst is zo mogelijk nog irrelevanter dan alle voorgaande teksten!) In de badkamer stond een doosje met wattenstaafjes. Roze en blauwe. Hoewel ik ze nooit heb nageteld, ben ik er steeds van uit gegaan dat de verhouding zo’n beetje 50:50 was.

Maar steeds als ik zo’n staafje pakte – een willekeurige greep deed in het doosje – kreeg ik een roze staafje in mijn handen. Ik had het niet meteen in de gaten, maar op een gegeven moment begon het op te vallen. Telkens weer een roze staafje, nooit een blauwe.

Tot vanmorgen. Er lagen nog maar twee wattenstaafjes in het doosje: een blauwe en een roze. Ik grijp en verwacht – zoals gebruikelijk – de roze. Maar tot mijn stomme verbazing zie ik een blauw waattenstaafje glinsteren in mijn handen.

Voordat ik überhaupt kan nadenken laat ik van schrik het staafje vallen. Dus moet ik opnieuw zoeken.

Mijn hand zakt in het doosje, scharrelt er wat rond, grijpt en komt omhoog.

Hè, gelukkig. Roze. De wereld is weer heel.

[Ben ik ernstig gestoord? Moet ik onder medicatie?]