De hel: levenslang opgesloten zitten in een Turkse gevangenis met een Hollandse kok. Jean Blaute (1952)

A en B hadden ’t over de komende pakjesavond.

“Ik maak m’n surprises altijd als ’n metafoor.” zei A.

“Eén meter voor?” vroeg B. A glimlachte.

“Nee suffie, me-ta-foor, ’n metafoor.” B keek niet-begrijpend. A zuchtte niet. Nog niet. “’n Vergelijking.” zei ze. De gezichtsuitdrukking van B liet haar ’t begrip verduidelijken. “Bijvoorbeeld. Stel dat je ’n surprise wilt maken voor je vrouw. En dat ze snel aangebrand is. Dan kun je haar ’n doosje lucifers geven.” B knikte opgelucht.

“O.” zeidie. “Nou begrijp ik ’t.” Hij ging zelf op zoek naar ’n metafoor. “Net zoals bij traditionele Turkse mannen en hun vrouw.” Nu begreep A ’t niet.

“Hè?” zei ze.

“Ja.” zei B. “Die mannen lopen d’r ook altijd ’n meter voor.”

Nu zuchtte A wel.

[B heeft ’n gehoorapparaat. Dat verklaart ’n deel.]