 |
|
Ik keek peinzend naar de vork die voor m’n mond zweefde met ’t stukje brood d’r aangeprikt. ’n Existentialistische vraag prangde op.
“Waarom voelden de voorouders zich schuldig hierover?” zei ik. “En ik niet?” Brrrr keek me vaag aan.
“Wat nu weer?” zeidie. Ik negeerde de onderliggende toon, die licht berustend was — alsof ie dit al vaker had meegemaakt.
“Kijk dan.” zei ik dan. “’n Sneetje brood met boter en daarop ’n plakje boterhamworst en zie…” — ik wees op ’t glas naast ’t bord — “…melk terzijde.” Ik stak m’n ontbijt in m’n mond. “Mmm.” deed ik. Ik legde de vork naast ’t bord.
“Dit is dus echt niet kosher.” zei ik. “Varkensvlees en zuivel.” Ik glimlachte. “Branden zal ik hiervoor.” zei ik. “Eeuwig branden in de hel.”
[Normen vervagen. We denderen ijlings de eindtijd in.]