Rare mensen

zeepbel
Mijn droom van het geluk is een zeepbel die niet stukspringt. Luc Vanackere (1961)

De modellen renden van catwalk naar catwalk. Plateauzolen en naaldhakken kletterden over de klinkers. Rode lopers lagen in de straten van de oude volksbuurt. Bewoners bekeken ’t spektakel van ’n afstand.

’n Circus was namelijk neergestreken. ’n Circus met Bijzondere Mensen. Vreemde mensen. Rare mensen. Mensen die de weg blokkeerden om ’n modeshow op de stoep voor ’n winkel te kunnen bekijken.

’n Automobilist had niks met mode. Hij wilde alleen maar met z’n auto door de straat. En hordes van die rare mensen stonden ‘m daarbij in de weg. De man draaide z’n raampje open om de rare mensen uit te schelden. ’n Oudere buurtbewoner, die aan de kant van de straat had toegekeken, stapte op ‘m af.

“Hé klootzak.” zeidie. “Dit is cultuur. Kappen dus.”

[De automobilist draaide mopperend z’n raampje weer dicht. En wachtte.]

Standaard

Een gedachte over “Rare mensen

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.